این فراز از دستورالعمل مبارک امام (عليه السلام) علاوه بر آداب مؤانست و معاونت، شامل اهمیت رازداری و کتمان اسرار و اطلاعات، نیز، هست. رازداری در امور شخصی و اجتماعی بسیار لازم است. زیرا افشاء اسرار شخصی موجب شماتت و خشنودی دشمنان و تألم و تأثر دوستان می شود، در مسائل اجتماعی باعث تزلزل نظام و بهره برداری دشمنان است. امام علی (عليه السلام) در این باره می فرماید:

«سِرّکَ اَسیرک فَإنَ اَفشَیتَه صِرت اَسیره»[1]

سر تو اسیر تو است، ولی هنگامی که آن را فاش نمودی، اسیرش خواهی شد.

از این رو، بر هر انسان عاقل و صاحب رأی و تدبیری لازم است که سینه ي خود را صندوقچه ي اسرار کند تا دشمن از آن آگاه نشود و مسلمین را زیان نرساند. گاهی تصور می شود که نقل یک خبر برای دوست صمیمی یا برادر یا همسر موجب انتشار آن نمی شود؛ حال آنکه این تصور باطل است.

فاش کردن اسرار، اگرچه برای یک فرد مطمئن، آغاز انتشار آن و رسیدن به دشمن است. چون آن فرد به نوبه ي خود خبر را بر یک نفر دیگر که مورد اطمینانش باشد حکایت می کند و آن دیگری نیز برای کسی دیگر و او هم برای دیگری و.. تا آنجا که سرّ فاش شود و دشمن بهره برد.

پي نوشت ها:

[1]. شرح غررالحکم، ج 4، ص 146